martes, 28 de septiembre de 2010

¿Donde te has ido?

Por mi piel, tu boca resbalaba enloqueciendome
tus manos me exploraban siempre sin saber
que toquen donde toquen me vuelven loca...
Tu sabor, inunda cada esquina me hace respirar
mi cuerpo necesita solo un poco mas
es pura adrenalina si tu me tocas.

Sin saber, perdida en los suburbios de mi propio ser
te busco y no te encuentro, te vuelvo a perder
te abrazo y no te siento, ¿donde te has ido?

Sienteme, atada por tus piernas no puedo escapar
tu jaula es mi veneno me hace naufragar,
a golpes contra el sueño no hay descanso...
Respirar, mi cuerpo necesita solo respirar,
ya no puedo escaparme de mi soledad
mil nubes que se agolpan llegan despacio...

Sin saber, perdida en los suburbios de mi propio ser
te busco y no te encuentro, te vuelvo a perder
te abrazo y no te siento, ¿donde te has ido?

Un lugar

Hoy he comprendido que la vida sigue igual
que en este camino todo puede mejorar
con un poco de calor....
con un poco de calor...

Veo en tus ojos los recuerdos del ayer
siguen presentes como la primera vez
en que descubri tu piel...
en que descubri tu piel...

Note sabanas de seda,
emociones traicioneras sin direccion
llorando, rompì la voz
Recorde la luz que un dia
agrando nuestras pupilas pero hoy ya no
en sueños conmigo te tengo amor...

Ninfa da Lua

Ninfa da Lua gabeando ata o ceo,
a brisa do Norte enredando o cabelo,
a pel cor celeste, os ollos luceiros,
quero ser...

Quero ser ninfa e xogar coas estrelas,
ir sobre o vento e chegar xunto a elas,
baixar ata a iauga un marmurio lixeiro o mencer...
ninfa da lua, quero ser...

Quero facer sombras no mar
xogar a ser luz pura e inmaterial....
quero chegar a ser muller
da escuridade cada anoitecer.

Ninfa da Lua gabeando ata o ceo,
a brisa do Norte enredando o cabelo
a pel cor celeste, os ollos luceiros
o mencer
Ninfa da Lua quero ser...

Sabor a mar

Onte en soños vinte chegar,
quedamente dechesme a man...
vinte chegar....

Nos teus beizos auga de mar
pel morena enchida de sal
auga de mar....

Volta pronto o meu lado, volta pronto meu corazon
o amor sinto tan lonxano, volta pronto meu corazon
non hai bagoas nos meus ollos, volta pronto o meu caron...

Sinto extraño teu respirar
polas noites non podo chorar...

Sinto a cama tan, tan fria,
eu preciso o teu ardor,
cada noite nos meus soños...
voltas o meu caron...

Volta pronto o meu lado, volta pronto meu corazon
o amor sinto tan lonxano, volta pronto meu corazon
non hai bagoas nos meus ollos, volta pronto o meu caron...

Tus ojos color de mar...

El mar,
el mar es la distancia,
la melancolia,
son humedas caricias de sal.....
Miro al mar,
lo observo nostalgica cada mañana,
me acuerdo de ti tumbado en mi cama,
te echo de menos
y no puedo llorar...

¿Que estaras haciendo amado mio?
¿A que puerto habras llegado?
¿Que paisaje estaran viendo tus ojos?
Tus ojos, color de mar...

Tal vez estes viendo el amanecer desde una playa,
tumbado en la arena, igual que en mi cama,
fundido en un abrazo fuerte y frio, con mi cuerpo herido, en las olas del mar...
con sabanas de agua, de aire y de sal...
con sabanas de agua, de aire y de sal...

El mar,
el mar es la distancia,
la melancolia,
son humedas caricias de sal...
Miro al mar,
lo observo nostalgico cada mañana,
me acuerdo de ti tumbado en mi cama,
te echo de menos,
y no puedo llorar...

Marioneta del mar

Fragmentos de azul se estrellan
sobre tu ser a su suerte
y el viento mientras respira
se va haciendo mas fuerte....

Nada que ganar,
nada que perder,
solo vida..... solo muerte

Gotas de agua como espinas
te atraviesan al caerte
abrasando son su frio,
haciendo debil lo fuerte

Nada que perder,
nada que ganar,
Solo vida, solo muerte...

Espuma de mar, pureza,
que te observa sin verte,
el rostro del asesino,
dulce rostro de la muerte....

Nada que perder, Neptuno te arrastra...
Nada que ganar, a tu triste final....
solo muerte....

Marioneta del mar...

viernes, 24 de septiembre de 2010

Siete

Siete años de un niño, son el principio de una vida que tal vez no sea lo que se ha esperado; de una vida que tal vez no tenga nada que ver con lo que has estado anhelando desde que tenías uso de razón y veías por la televisión a los astronautas pisando la Luna, o al ídolo de tu adolescencia sobre un escenario, y soñabas despierto con un “tú” ya adulto, ocupando su lugar ... Y luego pasan los años, creces y piensas que todo son fantasías de la niñez por las que no vale la pena luchar ... Es más seguro estudiar, tener un trabajo estable y aburrido y no pensar más en sueños tontos. ¿Para qué van a servir entonces? ¿Qué utilidad van a tener? ¿Acaso van a llevar comida a la mesa ...?

Siete años de una planta ... ¿Qué serán realmente siete años en la vida de un geranio que adorna tu jardín? Está ahí ... lo recuerdas desde que tenías la edad de aquel niño que soñaba con ser cantante, lo recuerdas cuando llevaste a tu primera novia de instituto a comer con tu familia y ella te dijo ... “¡Qué bonita!¿Qué es? Tiene unas flores maravillosas”. Pero ¿realmente sabes que ha estado pasando por su “cerebro” recorriendo su tallo en forma de clorofila? ¡Cuantas vidas habrá vivido mientras tu pensabas que solo era una ...

Siete ... Sentado en un sofá con la mente abotargada por Dios sabe qué sustancias. Siete años sin reconocer a tus seres queridos, más que en contadas ocasiones en las que tu mente recuerda los malos ratos que les has hecho pasar sin quererlo ... Siete años, que en cierto modo son como los de aquella planta, estática, sin poder moverte de tu maceta particular, viendo pasar cosas a tu alrededor, pero sin verlas. Oyendo reír a viejos amigos, pero sin saber de qué los conoces, o, siquiera, si alguna vez los has conocido...

Siete largos años en una cama, postrado, viendo sombras moverse a tu alrededor. Sombras que hablan de la esclavitud que les provoca tener que cuidarte. Pero ... ¿porqué lo hacen si no los conozco de nada? No tienen porqué estar aquí. No los necesito a ellos, sino a mis hijos ... ¿Dónde estarán mis hijos?

Siete años ... y otros siete mil más si fuera necesario. Siete años viviendo a merced de una esperanza, en la mayor parte de los casos, infundada ... Siete años de un hijo viendo consumirse a un padre, de manera impotente, sin poder hacer nada , pero siempre con la llama de la esperanza prendida.

Siete y mil mas ... Siete años de una vida.

Tu...


Tu,
me haces sentir me haces querer,
volver a vivir los momentos de fe...
Tu,
al recordar los besos de ayer
siento el dolor de volverte a perder...

Fragmentos de mi ser, golpean sin querer
el dolor de tu ausencia no cesa en mi mente
he quedado a deber una historia de nuevo...

Tu...
el rencor por el daño aun sigue presente,
las viejas heridas aun duelen muy fuerte
Tu,
tus manos me asustan, mis ojos te escapan,
tu odio me duele se clava en mi alma.

No puedo comprender cuanto te quise ayer
ya no puedo seguir si estas a mi lado
lo nuestro termina el amor ha acabado...
no sigas dejame, no vuelvas quedate
tus palabras no sirven el perdon ya no llega
ya no hay lagrimas tristes la esperanza me ciega...

Tu,
el rencor por el daño aun sigue presente
las viejas heridas aun duelen muy fuerte...

Tu,
tus manos me asustan, mis ojos te escapan,
tu odio me duele se clava en mi alma.

No puedo comprender cuanto te quise ayer
lo nuestro termina el amor ha acabado...
ya no puedo seguir si estas a mi lado
no sigas dejame, no vuelvas quedate
tus palabras no sirven el perdon ya no llega
ya no hay lagrimas tristes la esperanza me ciega...

Tu....

Hoy

Hoy,
me he acercado un paso mas,
voy andando sin cesar al galope de mis miedos....
Si,
afrontarlos y luchar,
ya no quiero temer mas, solo quiero un sentimiento...

Ven,
el camino va por ti,
paseemos hasta el fin de la mano lentamente...
Si,
hoy tu voz me guia, si
pero tengo que seguir hoy por mi...

Ven, no tengas miedo, hoy ya tengo ganas de vivir
ven, no tengas miedo, hoy camina junto a mi,
ayudame a seguir...

Hoy,
me levanto aunque cai,
ya no soy la que  yo fui, he dejado atras el tiempo...
Si,
al fin ya puedo decir que si
hoy empiezo a vivir, ya por mi...

Ven, no tengas miedo, hoy ya tengo ganas de vivir
ven, no tengas miedo, hoy camina junto a mi,
ayudame a seguir...

Ayer

Recuerdo ayer, tus ojos tristes
que vi llorar cuando te fuiste,
oi tu voz que se quebraba
mientras la noche, se terminaba.

Mi corazon,
con un latido constante
me recordo que sin ti
no seguiria adelante...
Que sin tu amor
sin una sonrisa
mi vida poco a poco
marcharia con la brisa...

Recuerdo ayer, aquella lagrima
que resbalo lentamente por tu cara
al comprender que si tu te ibas,
mi alma en dos, se partiria...

Mi corazon,
con un latido constante
me recordo que sin ti
no seguiria adelante...
Que sin tu amor
sin una sonrisa
mi vida poco a poco
marcharia con la brisa...

Incertidumbre

Un quiza, un tal vez, un puede... Un dia sabre si es cierto, si mi vida sigue adelante con todo como hasta ahora, o se detiene con un obstaculo mas... De momento el Quiza rige mis horas, el Tal vez ahoga mi llanto y el Puede no me deja gritar.
Solo necesito respuestas, no es tan dificil... Solo necesito saber que va a pasar. Solo quiero saber como hacerme fuerte, como cerrar mis defensas para que la tristeza no vuelva a entrar. La incertidumbre me hace mas daño... la sabiduria, aunque desgraciada se puede sobrellevar. Necesito una respuesta, si mi vida se acaba, si entra en pausa o si va a continuar...

La muerte dura un segundo, el dolor, se pasara... pero no saber que sera de mi vida, me matara...

Morir soñando

Una noche de frío y niebla.

No se ven luna ni estrellas, ni se escucha nada mas que el viento silbar entre los arboles y algún coche aislado que baja a toda velocidad por la calle vecina. Una chimenea caldea mi cuarto mientras, tumbada en la cama, pienso en que sentido tiene ya mi vida... una vida vacía, triste, llena de problemas que no parecen tener principio, ni final... Una vida en la que soñaba, cuando tenia quince años, como una vida plena, satisfactoria y, ante todo, tranquila...

Veo crepitar las llamas en la chimenea y pienso, sin sentido. Cada idea es una nueva y aterradora amenaza... Pienso en que cada día es un día menos en mi vida... Pienso en que no he logrado nada de lo que me he propuesto, y lo que he intentado, lo he fallado estrepitosamente... Y pienso que, en el tiempo que me queda nada de lo que quiero se podrá lograr, aun tras mucho pelear. Las ideas cenicientas como las virutas que salen del fuego me torturan, las llamas me envuelven y no se ya, ni que hacer, ni que pensar... Camino por mi cuarto sin parar de dar vueltas, sin saber a donde me llevaran los pies, sigo por el pasillo... ¿a donde me llevan?

¿Como ponerle fin a toda esta tortura?... ¿como poder decir... por fin se acabo...? No quiero recordar los golpes, los gritos, las palabras amargas y ofensivas que salían de los labios del amor de mi vida. ¿El amor de mi vida? Si yo misma me estoy contradiciendo... ni siquiera he sido capaz de elegir bien a la persona con la que pasar mis momentos, con la que disfrutar, con la que reír, y con la que llorar... ¿como voy a poder salir entonces de este laberinto que me tiene atrapada?

Solo me resta una cosa... desaparecer, esfumarme, irme de este sitio sin dejar huellas de mi... El dolor dura solo un instante, leí una vez... Es fácil marcharte si de verdad lo quieres, si no tienes nada que te ate a seguir aquí... el agua caliente de mi bañera va adormeciendome... Ahora solo me queda esperar y morir soñando...

¡Arriba!

Sentimientos encontrados, fuertes tempestades se desatan en mi interior... mi fuerza antes perdida surge de entre las olas y lucha por salir adelante... Un paso mas para escapar de las profundidades en las que me encuentro hundida, solo un paso mas para asomar la cabeza y volver a respirar. Un salvavidas aparece entre las aguas turbias... un salvavidas con sonrisa afable y mirada serena, con risas alegres y musica en la sangre... Me agarro a ese clavo ardiendo para ayudarme a subir, pero mis fuerzas son lo unico que puede salvarme. Nada ni nadie puede hacer nada salvo yo... Trepo con un fuerte impulso y vuelvo a respirar!